ΒΥΖΑΝΤΙΟ (451-1453): Η χιλιετία του ψεύδους Συν 4+1 Οικουμενικοί Σύνοδοι

Η Χιλιετία του ψεύδους εγκαινιάζεται με δύο Οικουμενικές Συνόδους  εγκεκριμένες αμφότερες από τον αυτοκράτορα τις οποίες ο οπαδοί των μεν και των δε αποκαλούν ο καθένας την άλλη, ως ‘ληστρική’. Μια θεολογική ακριβολογία και μια άτεγκτη ηθικότητα ανάμεικτη με τεράστια υποκρισία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της Βυζαντινής αίρεσης.     

Ο αρχικός ριζοσπαστικός νικηφόρος Χριστιανισμός πλέον δεν υπάρχει, υπάρχει μια πολεμοχαρής θρησκεία υπό την σκέπη της Παναγίας.

Ο Γερμανός ιστορικός Adolf Harnack (1851–1930), που στο κάτω-κάτω δεν ήταν ειρηνιστής αλλά προσυπόγραψε τον Γερμανικό μιλιταρισμό ομολόησε: «Οι λόγοι του Χριστού σηματοδοτούν μια τελείως διαφορετική –από την έως τότε– κατεύθυνση, και η ίδια η φύση των Ευαγγελίων όπως την κατανόησε η πρώτη γενεά των Χριστιανών, παρουσιάζεται αντίθετα προς κάθε τι πολεμικό […] το Ευαγγέλιο αποκαλείται το Ευαγγέλιο της Ειρήνης […] το Ευαγγέλιο αποκλείει κάθε είδους βία και δεν περιέχει τίποτα το πολεμικό αλλά ούτε και προτίθεται να ανεχτεί κάτι τέτοιο. Όπως […] αναφέρεται στο Ματθαίο 26:52: ‘βάλε το μαχαίρι σου και πάλι στη θήκη σου, γιατί όσοι τραβούν μαχαίρι, από μαχαίρι θα πεθάνουν’» (Militia Christi – die christliche Religion und der Soldatenstand in den ersten drei Jahrhunderten).

Όταν εμφανίσθηκε το Ισλάμ, το ψεύτικο χριστεπώνυμο οικοδόμημα γκρεμίσθηκε, κανείς Μουσουλμάνος δεν έγινε Χριστιανός, έγινε ακριβώς το αντίθετοι, ούτε παρουσιάσθηκε κάποιο νέο μαρτυρολόγιο.

Οι Μονοφυσίτες/Νεστοριανοί προσχώρησαν μαζικά στην ηγεμονία του Ισλάμ έχοντας τεράστιο μίσος και απέχθεια στο υποκριτικό Βυζάντιο.